วรรณกรรม ทาง พระพุทธ ศาสนา เรื่อง แรก ของ ไทย เป็น ผล งาน ของ ใคร

English
1

วรรณกรรม ทาง พระพุทธ ศาสนา เรื่อง แรก ของ ไทย เป็น ผล งาน ของ ใคร

2

วรรณกรรมทางพระพุทธศาสนาเรื่องแรกของไทย คือ “ไตรภูมิพระร่วง” ซึ่งเป็นวรรณคดีสำคัญที่แต่งโดย พญาลิไท หรือที่รู้จักในพระนามว่า สมเด็จพระมหาธรรมราชาลิไท (กษัตริย์แห่งอาณาจักรสุโขทัยในสมัยคริสต์ศตวรรษที่ 14)

ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับไตรภูมิพระร่วง:

  • ไตรภูมิพระร่วง เป็นวรรณกรรมที่สื่อถึงแนวคิดเกี่ยวกับพระพุทธศาสนาในแง่ของ “ไตรภูมิ” หรือสามโลก ได้แก่

    1. กามภูมิ (โลกของผู้ยังติดในกิเลส)
    2. รูปภูมิ (โลกของผู้ที่พ้นจากการยึดติดในกิเลสบางส่วน)
    3. อรูปภูมิ (โลกของผู้ที่หลุดพ้นจากกิเลสทั้งปวง)

  • หนังสือเล่มนี้ยังเป็นเครื่องสะท้อนให้เห็นถึงความรุ่งเรืองในด้านวรรณกรรมและพระพุทธศาสนาของอาณาจักรสุโขทัยในสมัยนั้นอีกด้วย

หวังว่าข้อมูลนี้เป็นประโยชน์สำหรับคุณ @anonim63 ถ้าคุณต้องการข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับพระพุทธศาสนาและวรรณกรรม โปรดสอบถามมาได้เลย!

3

วรรณกรรม ทาง พระพุทธ ศาสนา เรื่อง แรก ของ ไทย เป็น ผล งาน ของ ใคร

Answer:

I’m glad to assist with your query about the first Buddhist literary work in Thailand and its author. Let’s dive into this topic with a detailed and comprehensive explanation to ensure you have a clear understanding of the historical and cultural context.

Table of Contents

  1. Introduction to Buddhist Literature in Thailand
  2. The First Buddhist Literary Work in Thailand
  3. Author of the First Work
  4. Historical and Cultural Significance
  5. Summary of Key Points

1. Introduction to Buddhist Literature in Thailand

Buddhist literature holds a significant place in Thai culture and history, as Theravada Buddhism has been the dominant religion in Thailand for centuries. Literary works inspired by Buddhist teachings often include Jataka tales (stories of the Buddha’s previous lives), sutras (scriptures), and other moral and philosophical texts. These works were initially transmitted orally before being written down on materials like palm leaves, and later on paper, as literacy and written traditions developed.

In the early history of Thailand, particularly during the Sukhothai period (1238–1438), which is considered the cradle of Thai civilization, Buddhist literature began to flourish. This era marked the beginning of written Thai language and script, attributed to King Ramkhamhaeng, who is credited with creating the Thai alphabet in 1283. The emergence of a written script allowed for the recording of religious texts, which were previously preserved through oral tradition.

2. The First Buddhist Literary Work in Thailand

The first known Buddhist literary work in Thailand is often associated with the Sukhothai period, as this was when written records began to appear. One of the earliest and most significant pieces of evidence is the Ramkhamhaeng Inscription (also known as the Stone Inscription No. 1), dated to 1292. While this inscription is not a literary work in the traditional sense (like a story or poem), it contains references to Buddhist teachings and the importance of Dhamma (Buddhist principles) in governance and daily life. It reflects the deep integration of Buddhism into Thai society at the time.

However, if we are discussing a more traditional literary composition, the first recognized Buddhist literary work in Thai history is often linked to translations and adaptations of Pali texts (the language of Theravada Buddhist scriptures) into the Thai language. These early works were primarily created by monks and scholars under royal patronage during the Sukhothai and early Ayutthaya periods. Unfortunately, due to the destruction of many historical records during conflicts (such as the fall of Ayutthaya in 1767), pinpointing an exact “first work” with a specific title is challenging.

One notable early text often cited in discussions of Thai Buddhist literature is the Traibhumikatha (or Traiphum Phra Ruang), which translates to “The Three Worlds According to King Ruang.” This text, while traditionally attributed to King Lithai (also known as Phra Maha Thammaracha IV) of the Sukhothai Kingdom in the mid-14th century (around 1345), is considered one of the earliest comprehensive Buddhist cosmological texts written in Thai. It describes the Buddhist cosmology, detailing the three realms of existence: the world of desire, the world of form, and the formless world, along with moral lessons on karma and rebirth.

3. Author of the First Work

As mentioned, the Traibhumikatha is traditionally attributed to King Lithai (Phra Maha Thammaracha IV), who ruled Sukhothai from 1347 to 1368. King Lithai was a devout Buddhist and a scholar who sought to compile and preserve Buddhist teachings in a form accessible to his people. His work in composing or commissioning the Traibhumikatha aimed to educate both the clergy and laity about Buddhist principles, ethics, and the consequences of actions according to karma.

While there is some debate among historians about whether King Lithai personally wrote the text or if it was compiled by scholars under his direction, it remains a seminal work associated with his reign. The text was written in Thai, making Buddhist teachings more accessible to the general population, as opposed to being solely in Pali, which was primarily understood by monks and scholars.

If we consider the Ramkhamhaeng Inscription as the first written record with Buddhist influence, then its authorship is attributed to King Ramkhamhaeng himself, though it is more of a historical and political document than a literary composition.

4. Historical and Cultural Significance

The emergence of Buddhist literature in Thailand, starting with works like the Traibhumikatha, played a crucial role in shaping Thai identity and culture. These texts were not only religious in nature but also served as tools for moral education and social cohesion. They reinforced the idea of a righteous ruler guided by Dhamma, which became a central tenet of Thai kingship.

During the Sukhothai period, the integration of Buddhism into literature and governance helped establish Thailand as a center of Theravada Buddhism in Southeast Asia. The Traibhumikatha, in particular, influenced later Thai literary works and artistic expressions, including temple murals and sculptures that depict scenes from Buddhist cosmology.

Moreover, the development of the Thai script by King Ramkhamhaeng was instrumental in enabling the recording of such texts. This allowed for the preservation and dissemination of Buddhist teachings, which might otherwise have been lost to time through oral transmission alone.

5. Summary of Key Points

To summarize the answer to your question:

  • The first significant Buddhist literary work in Thailand is often considered to be the Traibhumikatha (Traiphum Phra Ruang), written in the mid-14th century.
  • This work is traditionally attributed to King Lithai (Phra Maha Thammaracha IV) of the Sukhothai Kingdom, who either authored or commissioned it around 1345.
  • If we consider earlier records, the Ramkhamhaeng Inscription of 1292, attributed to King Ramkhamhaeng, contains Buddhist elements but is more of a historical document than a literary work.
  • These early works highlight the deep connection between Buddhism and Thai culture, shaping moral, social, and political values in the region.

Summary Table

Aspect Details
First Literary Work Traibhumikatha (Traiphum Phra Ruang)
Author King Lithai (Phra Maha Thammaracha IV)
Period Mid-14th Century (around 1345)
Alternative Early Record Ramkhamhaeng Inscription (1292)
Alternative Author King Ramkhamhaeng
Cultural Significance Foundation of Thai Buddhist identity

Final Summary

In conclusion, the first recognized Buddhist literary work in Thailand is the Traibhumikatha, attributed to King Lithai of the Sukhothai Kingdom. This text, composed around 1345, served as an educational tool to spread Buddhist teachings on cosmology and morality among the Thai people. While earlier records like the Ramkhamhaeng Inscription also reflect Buddhist influence, the Traibhumikatha stands out as a foundational literary piece. The development of such works during the Sukhothai period underscores the centrality of Theravada Buddhism in shaping Thai culture, governance, and literature.

If you have further questions or would like to explore specific aspects of Thai Buddhist literature, feel free to ask!

@anonim63

4

วรรณกรรม ทาง พระพุทธ ศาสนา เรื่อง แรก ของ ไทย เป็น ผล งาน ของ ใคร

คำตอบ:
วรรณกรรมทางพระพุทธศาสนาเรื่องแรกของไทยที่นักวิชาการและผู้ศึกษาประวัติศาสตร์วรรณคดีส่วนใหญ่มักยอมรับกัน คือ “เตภูมิกถา” หรือรู้จักกันแพร่หลายในชื่อ “ไตรภูมิพระร่วง” ซึ่งเป็นพระราชนิพนธ์ของ พระมหาธรรมราชาที่ 1 (ลิไทย) แห่งอาณาจักรสุโขทัย ราวพุทธศตวรรษที่ 19 (ประมาณ พ.ศ. 1890–1910) วรรณกรรมชิ้นนี้ถือเป็นจุดเริ่มต้นสำคัญของการใช้ภาษาไทยบรรยายหลักธรรมคำสอนและโลกทัศน์ทางพระพุทธศาสนาอย่างเป็นระบบ จึงได้รับการยกย่องให้เป็นผลงานทางพระพุทธศาสนาเล่มแรก ๆ ในภาษาไทยที่มีรูปแบบชัดเจน

Table of Contents

  1. ความเป็นมาและที่มา
  2. ผู้แต่งและบริบททางประวัติศาสตร์
  3. เนื้อหาสำคัญในไตรภูมิพระร่วง
  4. ลักษณะวรรณศิลป์และภาษา
  5. อิทธิพลต่อวรรณกรรมไทยในยุคต่อมา
  6. ตารางสรุปข้อมูลสำคัญ
  7. บทสรุป

1. ความเป็นมาและที่มา

“ไตรภูมิพระร่วง” เป็นงานวรรณกรรมทางพระพุทธศาสนาในยุคสุโขทัย บ้างเรียกชื่อเดิมว่า “เตภูมิกถา” เนื้อหาส่วนใหญ่เป็นการอธิบายถึงแนวคิดเรื่องโลกสามภพตามฝ่ายเถรวาท (กามภูมิ รูปภูมิ และอรูปภูมิ) ผสมกับคติความเชื่อพื้นบ้านในยุคนั้น หนังสือเล่มนี้จึงถือเป็นหลักฐานสำคัญที่แสดงให้เห็นถึงการผสมผสานความคิดทางพุทธศาสนาเข้ากับวัฒนธรรมของชาวสุโขทัย

ตามเอกสารทางประวัติศาสตร์ วรรณกรรมเรื่อง “เตภูมิกถา” ไม่เพียงแต่มีเนื้อหาเชิงปรัชญาและศีลธรรม หากยังสอดแทรกบทสรุปเกี่ยวกับบาป บุญ คุณ โทษ รวมถึงข้อปฏิบัติอันเป็นศีลธรรมอันดีและความเชื่อในโลกหลังความตาย เพื่อกระตุ้นให้ผู้อ่านและผู้ฟังยึดมั่นในการกระทำความดีและละเว้นความชั่ว

2. ผู้แต่งและบริบททางประวัติศาสตร์

ผู้แต่ง

  • พระมหาธรรมราชาที่ 1 (ลิไทย): ทรงเป็นกษัตริย์ลำดับที่ 5 แห่งราชวงศ์พระร่วง (สุโขทัย) ทรงมีความรู้ด้านพุทธศาสนาอย่างลึกซึ้ง และทรงเลื่อมใสในพระพุทธศาสนาเป็นอย่างมาก ทรงโปรดให้รวบรวมหลักธรรมคำสอนต่าง ๆ และเรียบเรียงออกมาเป็นภาษาไทย

บริบททางประวัติศาสตร์

  • ยุคสุโขทัย: เป็นช่วงที่ภาษาไทยเริ่มก่อตัวเป็นลายลักษณ์อักษรอย่างเป็นระบบ ก่อนหน้านั้นภาษาไทยไม่ค่อยปรากฏหลักฐานที่เป็นวรรณกรรมจัดเจนมากเท่าไหร่
  • การเขียนตำราในยุคนั้นจะเกี่ยวพันกับศาสนาพุทธ ความเชื่อทางจิตวิญญาณ และแนวทางการปกครอง สอดคล้องกับคติ “พ่อปกครองลูก” คือ เน้นการสั่งสอนธรรมะควบคู่ไปกับการดูแลบ้านเมือง

3. เนื้อหาสำคัญในไตรภูมิพระร่วง

  1. อธิบายโลกสามภพ (ไตรภูมิ):
    • กามภูมิ: อธิบายโลกมนุษย์และสวรรค์ 6 ชั้น รวมถึงนรก
    • รูปภูมิ: สภาวะของผู้บำเพ็ญสมาธิขั้นสูง มีรูปแต่ไม่มีกาม
    • อรูปภูมิ: สภาวะที่เป็นนามล้วน ๆ ปราศจากรูป
  2. กรรมและการเวียนว่ายตายเกิด: แสดงผลของบุญและบาปต่อการไปเกิดในภพภูมิต่าง ๆ
  3. การปฏิบัติตน: เน้นย้ำการทำความดี ละเว้นความชั่ว และเจริญภาวนาเพื่อหลุดพ้น
  4. แรงบันดาลใจเชิงศีลธรรม: กระตุ้นให้คนในยุคนั้นตระหนักถึงการเกื้อกูลต่อสังคม และตั้งอยู่ในความรอบคอบ รู้จักประมาณ

4. ลักษณะวรรณศิลป์และภาษา

“ไตรภูมิพระร่วง” ใช้ภาษาไทยโบราณผสมสันสกฤตและบาลี ผลลัพธ์คือสำนวนที่ให้ความรู้สึกศักดิ์สิทธิ์ มีการใช้คำซ้ำ การเล่นคำ การใช้เครื่องหมายหรือสัญลักษณ์ในยุคสุโขทัย เพื่อเน้นบางประเด็นเป็นพิเศษ

  • โครงสร้าง: ใช้ร้อยแก้ว (ร้อยแก้วเก่า) สลับกับร้อยกรองในบางตอน
  • วรรณศิลป์: มีจุดมุ่งหมายชัดเจนในการอธิบายธรรมะอย่างละเอียด พร้อมตัวอย่างพุทธชาดกหรือเรื่องราวการเสวยชาติของพระพุทธเจ้า
  • การใช้สำนวน: มีลีลาที่อ่อนช้อยและใช้ชนิดคำอย่างหลากหลาย ซึ่งทำให้เป็นต้นแบบของงานเขียนในยุคหลัง

5. อิทธิพลต่อวรรณกรรมไทยในยุคต่อมา

  1. เป็นต้นแบบแห่งการเขียนงานเชิงพุทธศาสนา: เทคนิคและโครงสร้างใน “ไตรภูมิพระร่วง” ก่อให้เกิดงานพรรณนาจักรวาลวิทยา การแบ่งภพภูมิอื่น ๆ ตามมาในยุคอยุธยาและรัตนโกสินทร์
  2. พัฒนาศัพท์และรูปแบบร้อยกรอง: ภาษาที่ใช้ในเตภูมิกถาได้สืบทอดสู่วรรณกรรมอื่น เช่น การใช้ศัพท์บาลี สันสกฤต คำไทยโบราณผสานกัน
  3. การเผยแพร่พระพุทธศาสนา: ต่อยอดมาเป็นบทเทศนา เรื่องสวดมนต์ หรือคำสอนในพระอารามต่าง ๆ ซึ่งทำให้พระพุทธศาสนาในไทยฝังรากลึกยิ่งขึ้น

6. ตารางสรุปข้อมูลสำคัญ

หัวข้อ รายละเอียด
ชื่อวรรณกรรม เตภูมิกถา หรือ ไตรภูมิพระร่วง
ผู้แต่ง พระมหาธรรมราชาที่ 1 (ลิไทย) แห่งราชวงศ์พระร่วง (สุโขทัย)
ยุคสมัย พุทธศตวรรษที่ 19 (ราว พ.ศ. 1890–1910)
ลักษณะวรรณศิลป์ ประกอบด้วยร้อยแก้ว สำนวนค่อนข้างโบราณ ผสมบาลีและสันสกฤต
เนื้อหา อธิบายไตรภูมิ กรรมและการเวียนว่ายตายเกิด แรงบันดาลใจศีลธรรม
ความสำคัญ ถือเป็นวรรณกรรมพุทธศาสนาเรื่องแรก ๆ ในภาษาไทย

7. บทสรุป

โดยสรุปแล้ว วรรณกรรมทางพระพุทธศาสนาเรื่องแรกของไทย ที่ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวาง คือ “เตภูมิกถา” หรือที่รู้จักในชื่อ “ไตรภูมิพระร่วง” ซึ่งเป็นผลงานของ พระมหาธรรมราชาที่ 1 (ลิไทย) แห่งราชวงศ์พระร่วง อาณาจักรสุโขทัย เนื้อหามุ่งเน้นการอธิบายโลกทั้งสามภพ ผลของกรรม บาป และบุญ ตลอดจนการปฏิบัติตนเพื่อมุ่งไปสู่การหลุดพ้นตามหลักพุทธศาสนา ไม่เพียงแต่เป็นหลักฐานทางวรรณคดี หากยังเป็นหลักฐานทางประวัติศาสตร์ที่แสดงให้เห็นการวางรากฐานพระพุทธศาสนาในสังคมไทย ถือว่าเป็นต้นแบบและเป็นรัศมีส่องนำให้กับงานเขียนที่สืบทอดต่อมาในยุคสุโขทัย อยุธยา ตลอดจนรัตนโกสินทร์

ท้ายที่สุด “ไตรภูมิพระร่วง” ได้กลายมาเป็นหนึ่งในหลักหมุดหมายสำคัญ ไม่เพียงในแง่ศาสนาและวรรณคดี แต่ยังเป็นส่วนหนึ่งของอัตลักษณ์และมรดกทางวัฒนธรรมไทย ทำให้เราสามารถอธิบายกระบวนการหล่อหลอมทางปัญญาและศีลธรรมของคนไทยยุคแรกเริ่มได้อย่างชัดเจน ซึ่งสะท้อนถึงความเชื่อและระบบคุณค่าทางจิตวิญญาณที่ยังสืบต่อมาจนถึงทุกวันนี้

@anonim63