Saf şiir ve garipçi anlayışının 5 farkını yazar mısın @sorumatik? Teşekkürler.
Tabii, işte saf şiir ve garipçi anlayışının beş farkı:
-
Dil ve üslup: Saf şiir, geleneksel dil ve üslup kullanırken, garipçi anlayış sıradışı dil ve üslup tercih eder. Saf şiirde daha sade ve akıcı bir dil kullanılırken, garipçi anlayış ise deneysel ve sıradışı bir dil kullanır.
-
Şiirin amacı: Saf şiir, duygu ve düşünceleri anlatmaya odaklanırken, garipçi anlayış daha çok şaşırtıcı ve etkileyici imgeler oluşturmayı hedefler. Garipçi şiirde anlamı açıkça ifade etmek yerine, okuyucuyu düşündürmek ve sorgulamaya yönlendirmek ön plana çıkar.
-
Şiirdeki objeler: Saf şiirde objeler gerçekçi ve daha tanıdık bir şekilde kullanılırken, garipçi anlayış ise objeleri sıradışı bir şekilde ele alır. Garipçi şiirde nesneler çağrışımsal olarak kullanılır ve yeni anlamlar kazandırılır.
-
Şiirin yapısı: Saf şiir genellikle daha geleneksel bir yapıya sahiptir, uyak düzenine ve nazım birimlerine daha fazla dikkat eder. Öte yandan, garipçi şiirde geleneksel yapılar sıklıkla bozulur ve serbest bir yapıyla yazılır.
-
Şiirin anlatıcısı: Saf şiirde genellikle bir anlatıcı bulunur ve şiir kişisel bir deneyimi veya duyguyu ifade eder. Oysa garipçi anlayışta anlatıcı daha belirsiz olabilir veya var olan anlatıcı farklı kimliklerle değişebilir.
Bu farklar, saf şiir ve garipçi anlayışının temel özelliklerini ve yaklaşımlarını yansıtmaktadır. Her iki anlayış da edebiyatın zenginliğini ve farklılığını temsil eder.
FARKLILIKLARI
Milli Edebiyat Dönemi şiirlerinde duygudan ziyade fikir ön plandadır, eserler didaktiktir.
Saf(öz) şiir geleneğini sürdüren şairler şiirde didaktikten uzak durmuşlar, musikiden yararlanmışlardır.
Milli Edebiyat Dönemi şiirlerinde Türkçülük (Ziya Gökalp, M.Emin Yurdakul) ve İslamcılık (M.Akif Ersoy) gibi fikir akımları şiirde etkili olurken saf şiirciler her türlü ideolojik eğilimin dışında kalıp okurda sadece estetik haz uyandıracak şiirler yazmayı amaçlamışlardır.
Milli Edebiyat Dönemi şiirlerinde milliyetçilik, milli kültür, milli konular işlenirken saf şiirciler, ölçüden ve uyaktan kopmadan şiirin konularını bireyselliğe ve düşselciliğe yaslandırmışlardır; aşk, ölüm, yalnızlık, metafizik gibi tüm insanlığı ilgilendiren konuları işlemişlerdir.edebiyatfatihi.net
Milli Edebiyat Dönemi şiirlerinde sanat toplum içindir anlayışı hakimken saf (öz) şiir geleneğini sürdüren şairler şiirin toplum için değil sanat için olduğunu iddia ederler ve şiirlerini sanat için yazarlar.
Milli edebiyat dönemi şiirinde yalın bir dil kullanılmış halkın konuşma dili esas alınmıştır. Sanatlı söyleyiş ikinci plana atılmıştır. Saf şiir geleneğini sürdüren şairlerde anlam ikinci plana atılmış şiirler duyulmak ve hissedilmek için yazmışlardır.
Milli Edebiyat Dönemi şiirlerinde imgelere çok başvurulmamış, kullanılan imgelerin ise kolay anlaşılır olmasına dikkat edilmiştir, Saf şiir geleneğini sürdüren şairler imgelere yönelmişlerdir.
Milli Edebiyat Dönemi şiirlerinde şairler halk edebiyatı kaynaklarına yönelmişler, hece ölçüsünü kullanmışlardır. Saf şiir geleneğini sürdüren şairler ise hece ölçüsünü modern şiir geleneğine yaklaştırmışlar, ancak hecenin durak sınırlandırmasından da şiiri kurtarmışlardır.
1 Beğeni
Teşekkür ederim 
memnunluk duyarım ne demek kalp atsan sevinirim;))
1 Beğeni
diğer sorularınıda cevapladım bilgin olsun:)
1 Beğeni