Oğuz grubu Türk lehçeleri, Türk dil ailesine ait olan bazı lehçelerin bir alt dalını oluşturur. Oğuzlar, Türk tarihinde önemli bir yere sahip olan bir Türk boyudur ve bu lehçeler de onların konuştuğu dildir. Oğuz grubu Türk lehçelerinin temel özelliği, Orta Asya’da köken aldıktan sonra Türk dünyasının farklı bölgelerine yayılmış olmalarıdır.
Oğuz grubu Türk lehçeleri genellikle üç ana koldan oluşur: Batı Oğuz lehçeleri, Orta Oğuz lehçeleri ve Doğu Oğuz lehçeleri. Her bir kol farklı coğrafyalarda ve topluluklarda konuşulmaktadır. Bu lehçeler arasındaki farklılıklar, zaman içinde çeşitli etkileşimler sonucu ortaya çıkmıştır.
Batı Oğuz lehçeleri, Azerice ve Türkmence gibi dilleri içerir. Azerbaycan, Türkmenistan, Iran’ın kuzeybatısı ve Irak’ın kuzeyindeki bazı bölgelerde konuşulurlar. Bu lehçelerin temel özellikleri arasında ünlü uyumu ve dilin bazı ses özelliklerindeki değişimler bulunur.
Orta Oğuz lehçeleri, Türkçe gibi dilleri içerir. Türkiye, Türkmenistan, Kazakistan, Özbekistan ve diğer Orta Asya ülkelerinde konuşulurlar. Bu lehçeler, diğer Oğuz lehçelerine göre daha korunmuş bir yapıya sahiptir. Türkçe, Orta Oğuz lehçeleri arasında en yaygın olanıdır ve Türkiye’de resmi dil olarak kullanılır.
Doğu Oğuz lehçeleri ise Türkiye’deki Kırgızistan ve Afganistan gibi Doğu Türkistan bölgelerinde konuşulur. Bu lehçeler arasında Göktürkçe gibi tarihî diller de bulunur. Doğu Oğuz lehçeleri, diğer Oğuz lehçelerinden daha farklı bir ses ve şekil yapısına sahiptir.
Oğuz grubu Türk lehçeleri, Türk dilinin zengin ve çeşitli bir yelpazesini oluşturur. Bu lehçeler arasındaki benzerlikler ve farklılıklar, Türk dilinin tarihsel ve kültürel gelişimine dair önemli ipuçları sunar. Oğuz grubu Türk lehçeleri, Türk dünyasının farklı bölgelerinde konuşulan diller olarak hala yaşayan bir miras niteliğindedir.